Για μία ακόμη φορά, η Πολεμική Αεροπορία προσπαθεί να αποκτήσει ιπτάμενα τάνκερ για πολύ σοβαρούς λόγους. Πρώτον, να αποκτήσει την ικανότητα διαρκούς επιτήρησης/ αναχαίτισης των τουρκικών μαχητικών που παραβιάζουν τον ΕΕΧ. Δεύτερον, για να μπορεί επιτέλους η ΠΑ να αποκτήσει την μεγάλη ακτίνα δράσης που χρειάζεται για να επιχειρεί με άνεση στην Κύπρο και να προσφέρει αεροπορική κάλυψη στον Κυπριακό στρατό και προστασία σε ενισχύσεις προς την Μεγαλόνησο, αλλά και έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου προς υπεράσπιση της ελληνικής ΑΟΖ.
Σε μία χώρα που από το 1964 αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα πολύ μακριά από τον ηπειρωτικό κορμός της – την υπεράσπιση της Κύπρου –, η απόκτηση ιπτάμενων τάνκερ ήταν λογικό να αποτελεί κύριο μέλημα της Πολεμικής Αεροπορίας της. Παρόλα αυτά, η ΠΑ ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να αποκτήσει τα πολύτιμα ιπτάμενα τάνκερ, ώστε τα αεροπλάνα της να επιχειρούν σε πολύ μεγάλες αποστάσεις. Όχι ότι δεν προσπάθησε. Ωστόσο, περιέργως, οι εκάστοτε κυβερνήσεις κατόρθωναν να τορπιλίσουν αυτά τα σχέδια. Ακόμα και όταν Airbus σχεδόν καινούργια έμεναν ακίνητα και αχρησιμοποίητα στο Ελληνικό, καμία κυβέρνηση δεν δέχθηκε τις προτάσεις της ΠΑ για μετατροπή τους σε ιπτάμενα τάνκερ.
Μετά από δεκαετίες βιώματος της εθνικής πολιτικής των διαφόρων κυβερνήσεων, είναι πλέον φανερό ότι καμία τους δεν θέλησε να φέρει την Κύπρο «κοντά», αλλά όλες τους έμειναν πιστές στο δόγμα «η Κύπρος κείται μακράν». Διότι έτσι ήθελαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. Η ΠΑ ποτέ δεν απέκτησε τα αεροσκάφη που ήθελε. Είναι γνωστό, ότι η ΠΑ πριν την αγορά του αιώνα είχε ζητήσει 120 αεροσκάφη F/A-18A, μία επιλογή που εξασφάλιζε ομοιογένεια στόλου, δύο κινητήρες (επειδή θα επιχειρούσαν κυρίως επάνω από θάλασσα) και ακτίνα δράσης που φτάνει στην Κύπρο χωρίς ανεφοδιασμό, ήτοι 740 χλμ. (ακριβώς η απόσταση Καστέλι – Λευκωσία) και με σημαντικό πολεμικό φορτίο.
Αντ’ αυτής της επιλογής της ΠΑ, ο “Ανδρέας” επέλεξε μισά – μισά F-16 και Mirage 2000, μονοκινητήρια και με ακτίνα που δεν έφταναν Κύπρο (546 χλμ. το F-16). Η ΠΑ αναγκαστικά υπέκυψε. Για να εξασφαλίσει μεγαλύτερη ακτίνα δράσης για κρούση σε τουρκικούς στόχους κατέφυγε στην λύση του ανεφοδιασμού των A-7 Corsair (τα μόνα α/φη της ΠΑ που διέθεταν εγγενώς ικανότητα ανεφοδιασμού) μεταξύ τους. Με την επιλογή μισό-μισό και μικρών μαχητικών, η ΠΑ έμεινε μία «επαρχιακή» αεροπορία με αποστολή την «αυτοάμυνα» και τίποτα περισσότερο. Ήταν ξεκάθαρο ότι, παρά το πρόβλημα της Κύπρου, κάποιοι δεν ήθελαν η ΠΑ να φτάνει στην Κύπρο και γενικότερα να ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο, γιατί η ΠΑ είναι η μοναδική που μπορεί να ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο χάρις στην Κρήτη, την Κάρπαθο και την Κύπρο.
Ως εκ τούτου, εδώ και 60 έτη (!) η ΠΑ δεν μπορεί να αποκτήσει ιπτάμενα τάνκερ γιατί οι κυβερνήσεις δεν θέλουν. Και δεν θέλουν όχι γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί έχουν δική τους στρατηγική αντίληψη περί αεροπορικού πολέμου και δικές τους λύσεις (όντας παντελώς άσχετοι), αλλά γιατί αυτό τους διατάσσουν οι σπόνσορές τους στο εξωτερικό.
Σήμερα, για μία ακόμα φορά, η ΠΑ προσπαθεί να αποκτήσει ιπτάμενα τάνκερ. Από το “πακέτο Μπλίνκεν” επέλεξε να αποκτήσει KC-135, τα οποία περιλαμβάνονταν σε αυτή, αντί των C-130H που βρίσκονται σε αποθήκευση. Είναι φανερό, ότι η ΠΑ έκρινε με βάση τις αποστολές της για αεροπορική κυριαρχία – και όχι με βάση της κάλυψης των κενών στις αερομεταφορές εξαιτίας της ΕΑΒ, που εξέθετε την κυβέρνηση. Και καλά έκανε. Η ΠΑ δεν την ενδιαφέρει – και ορθώς – για “επιχειρήσεις ΜΜΕ” της κυβέρνησης με C-130 που μεταφέρουν βοήθεια στην Τουρκία ή εκκενώνουν πολίτες από περιοχές κρίσεις, και ανεβάζουν το πρεστίζ του πρωθυπουργού. Την ενδιαφέρει να διεξάγει Αεροπορικό Πόλεμο, και να νικήσει.
Έτσι, η ΠΑ ζητάει τέσσερα KC-135 τάνκερ, τα οποία ακόμη υπηρετούν στην USAF. Προϋπόθεση είναι ότι η USAF θα τα αποσύρει, πιθανώς μέσα στον επόμενο χρόνο. Σε περίπτωση που το αίτημα ευοδωθεί, η ΠΑ αναμένεται να παραλάβει τα KC-135 μετά από δύο έτη. Να πούμε ότι το διάστημα είναι μεγάλο, όχι τόσο από απόψεως διαδικασίας (που είναι φυσιολογικό) αλλά λόγω της αυξημένης πιθανότητας για πόλεμο με την Τουρκία. Όσο και να προβάλλει και επιβάλλει η κυβέρνηση μέσω των ΜΕΕ μία «μαγική» εικόνα καλών σχέσεων με την Άγκυρα, η Τουρκία διαλύει αυτή την εικόνα καθημερινά και μάλιστα με εξευτελιστικό για τον πρωθυπουργό τρόπο.
Το λογικό λοιπόν θα ήταν να υπάρχουν και άλλες επιλογές, τόσο προσωρινές όσο και εναλλακτικές, για την απόκτηση ιπτάμενων τάνκερ. Ήτοι χρειαζόμαστε ιπτάμενα τάνκερ τώρα και από διαφορετικές των ΗΠΑ πηγές. Τάνκερ τα οποία θα καλύψουν τις ανάγκες της ΠΑ τώρα, αλλά και στο μέλλον, σε περίπτωση που οι ΗΠΑ δεν ανταποκριθούν στο ελληνικό αίτημα για επιχειρησιακούς ή και πολιτικούς λόγους (την συνηθισμένη πολιτική τους των ίσων αποστάσεων μεταξύ δίκαιων και άδικων, δολοφόνων και θυμάτων…). Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία εδώ και δύο δεκαετίες διαθέτει ιπτάμενα τάνκερ τα οποία χρησιμοποιεί σε πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και για να επιβάλλει ισχυρή πίεση στην ΠΑ, εκτελώντας παραβιάσεις με λίγα μαχητικά, τα οποία ανεφοδιάζονται συνεχώς, όταν η ΠΑ πρέπει να απογειώνει συνεχώς νέα μαχητικά, όταν τελειώνουν τα καύσιμα αυτών που έχουν σπεύσει αρχικά.