Ο Ναυτικός Ανορθόδοξος Πόλεμος μπορεί σαν έννοια να λάβει πολλές μορφές, αλλά στο παρόν άρθρο θα εκληφθεί ως ένας πόλεμος με ειδικά σκάφη, που δρουν με ειδικές τακτικές, με σκοπό την προσβολή εχθρικών ναυτικών δυνάμεων σε παράκτιο περιβάλλον, εις ενίσχυση και υποστήριξη του κλασσικού Ναυτικού Πολέμου με οικονομία δυνάμεων, την πρόκληση δυσανάλογων με την ισχύ των φίλιων μέσων απωλειών στον εχθρό, την ενσωμάτωση ενός ακόμη στρώματος στο αμυντικό πλέγμα του ΠΝ στο Αιγαίο, αλλά και την προσθήκη μιας ακόμη επιλογής στην στρατηγική του ΠΝ για την άμυνα των παραμεθόριων νήσων αλλά και την γενικότερη επικράτηση επί του αντιπάλου στην θάλασσα.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τόλιας
Το Αιγαίον Πέλαγος αποτελεί την γεωπολιτική και γεωπολιτισμική κοιτίδα του Ελληνισμού. Ο έλεγχος του αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιβίωση του Έθνους. Ορθά λοιπόν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν από το 1974 και εντεύθεν προσανατολίσει τις δυνάμεις τους με στόχο τη προστασία του.
Ο επιχειρησιακός προσανατολισμός του ΠΝ στο Αιγαίο είχε πάντα μια ανορθόδοξη συνιστώσα την οποία ωστόσο δεν κατάφερε να αναπτύξει στον επιθυμητό βαθμό. Οι λόγοι έχουν να κάνουν με την χρόνια οικονομική δυσπραγία (παρά τα κατά καιρούς μεγάλα ποσά που διατίθονταν για εξοπλισμούς), την δογματική δυσκαμψία, την δυσπιστία όσον αφορά τις ειδικές επιχειρήσεις και γενικά τα μέσα ασυμμετρικού πολέμου καθώς και την έλλειψη φαντασίας στα ανώτερα ηγετικά κλιμάκια. Προτάσεις, είτε από χαμηλόβαθμα στελέχη, είτε από ανήσυχα πνεύματα της κρατικής και ιδιωτικής πολεμικής βιομηχανίας δεν προχώρησαν, και η όλη τάση προς την χρήση ανορθόδοξων μέσων, μεθόδων και τακτικών που ξεκίνησε την δεκαετία του ’70 έμεινε ημιτελής. Επειδή όμως η ανάγκη παραμένει, θα επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε την επιχειρησιακή κατάσταση, προτείνοντας κάποιες λύσεις για την επαύξηση των ελληνικών δυνατοτήτων στον συγκεκριμένο τομέα.
Θα αρχίσουμε με την επισήμανση πως το Αιγαίο, λόγω του δαιδαλώδους και πολυσχιδούς χαρακτήρα του, αποτελεί τον ιδεώδη χώρο ανάπτυξης ανορθόδοξων μέσων και μεθόδων, κάτι που ιστορικά έχει αποδειχτεί πολλάκις κατά το παρελθόν με πλέον πρόσφατο παράδειγμα τον Β’ ΠΠ και την δράση του “Ιερού Λόχου”.
Ανάλυση απειλής
Την τελευταία δεκαετία ο βαθμός απειλής που συνιστούν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις για τα νησιά του Αιγαίου έχει μεγεθυνθεί. Η απειλή πλέον δεν περιορίζεται σε συμβατικά πλαίσια αλλά λαμβάνει δυνητικά και εξωσυμβατική λογική. Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) αλλά και τα τουρκικά παραστρατιωτικά σώματα ασφαλείας (Ακτοφυλακή, Χωροφυλακή) έχουν επαυξήσει τις δυνατότητες δράσης τους, αποκτώντας μια ισχυρή ανορθόδοξη-ασύμμετρη πτυχή.
Πιο συγκεκριμένα επίκειται, αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη σε κάποιον βαθμό, η δημιουργία ενός ισχυρού στόλου μικρών ταχέων σκαφών, επανδρωμένων και μη, με ισχυρό οπλισμό (πυροβόλα/πολυβόλα, κατευθυνόμενες και μη ρουκέτες, πυραύλους, ελαφρές τορπίλες) με στόχο να αποτελέσει μεγάλη απειλή για τις ελληνικές ναυτικές δυνάμεις.
Οι τουρκικές Δυνάμεις Υποβρύχιας Επίθεσης (SAT) έχουν ήδη παραλάβει δύο Σκάφη Ανορθόδοξου Πολέμου MRTP-22U, ενώ η παραλαβή δύο επιπλέον μεγαλύτερων σκαφών MRTP-24U βρίσκεται στο στάδιο της υλοποίησης. Μελλοντικά δεν αποκλείεται, σύμφωνα με επίσημες πηγές, η κατασκευή μεγάλου αριθμού σκαφών ανορθόδοξου πολέμου των σειρών MRTP της Yonca Onuk και ARES.
Τα σκάφη εξοπλίζονται για την ώρα με πυροβόλα των 25 χλστ. και βαρέα πολυβόλα των 12,7 χλστ., αμφότερα σε Σταθεροποιημένους Σταθμούς Οπλισμού. Ωστόσο, προβλέπεται ο εξοπλισμός τους με τετραπλούς εκτοξευτές κατευθυνόμενων βλημάτων AGM-114 HellFire και εγχώρια ανεπτυγμένα βλήματα του προγράμματος UMTAS. Επίσης, αναβάθμιση αναμένεται να λάβει και η αντιαεροπορική τους άμυνα μέσω της τοποθέτησης διπλού ή τετραπλού εκτοξευτή αντιαεροπορικών βλημάτων Sungur.
Ιδιαίτερης μνείας χρήζει η ανάπτυξη ενός σύγχρονου Μη Επανδρωμένου Σκάφους Επιφανείας (USV) με την ονομασία “ULAQ”, το οποίο μπορεί να φέρει διπλό εκτοξευτή με συνολικά τέσσερις κατευθυνόμενες με λέιζερ ρουκέτες των 2,75” ιντσών “Cirit” και δύο βλήματα L-UMTAS, ενώ μελετάται η εξέλιξη του με ανάπτυξη τριών συνολικά εκδόσεων, ανάμεσα τους μια ανθυποβρυχιακή (ASW) και μια με βλήματα επιφανείας-επιφανείας ATMACA!
Είναι προφανές πως μια τέτοια εξέλιξη προσθέτει επιπλέον απειλές για το ΠΝ και θέτει δυσεπίλυτους επιχειρησιακούς γρίφους στην ηγεσία του, καθώς αναμένεται πύκνωση της ποσότητας εκπεμπόμενου εχθρικού πυρός, με πρόθεση κορεσμού της φίλιας άμυνας.
Στο όλο σχήμα πρέπει να ενταχθεί και η Τουρκική Ακτοφυλακή, η οποία διαθέτει μεγάλο αριθμό πλωτών και εναέριων μέσων, έχοντας πλήρως στρατιωτική δομή και αποτελώντας στην ουσία ένα “δεύτερο” ελαφρύτερο πολεμικό ναυτικό. Ενδεικτικά, αναφέρεται ο εξοπλισμός Ακτοφυλακής με σύγχρονα σκάφη των σειρών MRTP και ARES, καθώς και βαρύτερα σκάφη επιπέδου OPV και κορβετών.
Επίσης, και η συμβατική τουρκική απειλή εμφανίζεται ενισχυμένη, ποσοτικά και ποιοτικά, καθώς νέοι τύποι ελικοπτέρων, επιθετικών (T-129 ATAK, T-629, T-130/T-929 ATAK II ) και μεταφορικών (T-625, UH-60, CH-47) και νέα πλοία και σκάφη αμφίβιων επιχειρήσεων θέτονται σε υπηρεσία.
Η αντιμετώπιση αυτής της απειλής, που συνιστούν τα μικρά αλλά επικίνδυνα ναυτικά μέσα των Τούρκων, απαιτεί ανορθόδοξη σκέψη και δράση, με ανορθόδοξα μέσα, ώστε το συμβατικό ΠΝ να βοηθηθεί τόσο με απόκτηση νέων ασύμμετρων ικανοτήτων, όσο και με την ανακούφιση από έναν τεράστιο όγκο παράπλευρων αποστολών.
ΕΤΕΘ και ναυτικός αγώνας
Εν πρώτοις, πρέπει να ξεκαθαρισθεί ποιος είναι ο καταλληλότερος φορέας αντιμετώπισης της απειλής. Γνώμη μας είναι πως αυτός πρέπει να είναι το ΠΝ συνεπικουρούμενο από τον ΕΣ μόνο κατά περίπτωση. Και εξηγούμαστε: όσον αφορά των ΕΣ, η όποια πιθανή συνεισφορά στο πλέγμα άμυνας που πρέπει να στηθεί, εκφράζεται από τους Αμφίβιους Καταδρομείς. Οι τελευταίοι έχουν άλλο δόγμα αποστολής: η δράση τους περιορίζεται σε Ανορθόδοξο Πόλεμο στο έδαφος των νήσων και στην θάλασσα επί των βραχονησίδων και μικρών νήσων.
Τα σκάφη των ΕΤΕΘ στα ακριτικά νησιά, που συγκεντρώνονται υπό την σκέπη του Λόχου Πλωτών των Μοιρών, εξυπηρετούν ανάγκες αποκλειστικά της μεταφοράς των ανδρών του ΕΤΕΘ προς τον στόχο, παρέχοντας και έναν βαθμό υποστήριξης με πυρά πολυβόλων, αυτόματων βομβιδοβόλων, ακόμη και αντιαρματικών ρουκετών, επάνω από τα RHIB Magna. Τα ΕΤΕΘ δεν διαθέτουν ειδικά “σκάφη συνοδείας”, που θα διέθεταν αυξημένες ικανότητες προσβολής εχθρικών σκαφών αλλά και παροχής πυρών υποστήριξης των τμημάτων στην ακτή και επί της νήσου γενικότερα.
Μια απαίτηση των ΕΤΕΘ να αποκτήσουν σκάφη άνω των 13 μέτρων (όπως τα Mk-V SOC) δεν ικανοποιήθηκε ποτέ, όχι μόνον λόγω κόστους, αλλά και γιατί το ΠΝ έθετε βέτο, καθώς πιστεύει πως τα σκάφη αυτά απαιτούν κυβερνήτες του Ναυτικού, όντας μικρά πλοία μάχης, όπως π.χ. οι παλαιότερες τορπιλάκατοι ή οι ακταιωροί. Και ίσως έχει δίκιο. Ένα ΕΤΕΘ με τέσσερα τέτοια σκάφη, θα επιβαρυνόταν με μηχανικούς, εγκαταστάσεις ελλιμενισμού, συνεργία συντήρησης και επισκευών που δεν συνάδουν με την αποστολή και την μορφή Μονάδων Ανορθόδοξου Πολέμου του ΣΞ. Θα ήταν προτιμότερο το ΠΝ να διέθετε τέτοια σκάφη σε κάθε νησί, σε μικρά κλιμάκια, τα οποία εκτός της αποστολής της ανορθόδοξης ναυτικής κρούσης θα αναλάμβαναν την συνοδεία και την υποστήριξη των Αμφίβιων Καταδρομών σε ένα πνεύμα αυξημένης και δοκιμασμένης από την ειρηνική περίοδο διακλαδικότητας.
Η προσβολή ναυτικών στόχων – μικρών και μεγάλων – από Αμφίβιους Καταδρομείς θα πρέπει να περιορίζεται στην εκτόξευση πυρών από συγκαλυμμένες θέσεις επί των ακτών νήσων, μικρονήσων και βραχονησίδων με τυφέκια ειδικών εφαρμογών Μ82Α1 Barett 0.50” (με ειδικά φυσίγγια Mk211 Raufoss), εκτοξευτές αντιαρματικών βλημάτων και ρουκετών (π.χ. M67 90 χλστ. και STRIM 89 χλστ.) και ιδανικά (αν κάποτε το αποφασίσουν οι ιθύνοντες…) με “έξυπνα” όπλα περιφερόμενων πυρομαχικών και φονικών drone, όπως το ισραηλινό Hero 120 και το αμερικανικό Switchblade.
Επιχειρησιακά οφέλη
Η είσοδος μια ανορθόδοξης-ασύμμετρης συνιστώσας στις ικανότητες του Πολεμικού Ναυτικού θα προσφέρει ποικίλα επιχειρησιακά οφέλη στον Στόλο.
Εν πρώτοις, την δυνατότητα να απεμπλακεί μερικώς από την ευθύνη της παράκτιας άμυνας των νήσων και δεύτερον από την συνοδεία αμφίβιων δυνάμεων ταχείας αντίδρασης και αμφίβιων δυνάμεων κρούσης Ειδικών Επιχειρήσεων. Έτσι θα εξοικονομήσει περισσότερα συμβατικά κύρια πολεμικά πλοία για αποστολές σε ανοικτή θάλασσα – μέχρι και τα έσχατα της Ανατολικής Μεσογείου – και θα μειώσει την έκθεση σε ανορθόδοξες απειλές σε παράκτια και κλειστά ύδατα ανάμεσα στα νησιά και τις Μικρασιατικές ακτές. Τρίτον, θα εισάγει έναν επιπλέον τακτικό και επιχειρησιακό “πονοκέφαλο” για το ΤΝ, το οποίο θα είναι αναγκαστεί να δράσει σε ένα εξαιρετικά επιβαρυμένο επιχειρησιακό περιβάλλον, με απειλές που μπορούν να εμφανιστούν κυριολεκτικά από πάσα κατεύθυνση, αυξάνοντας δραματικά τον βαθμό ανασφάλειας και τον κίνδυνο απωλειών.
Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε, πως η δημιουργία ενός δεύτερου ανορθόδοξου πολεμικού ναυτικού από την Ελλάδα θα είχε σαν αποτέλεσμα την μετατροπή ολόκληρου του Αρχιπελάγους σε ένα είδος “kill zone” για το ΤΝ, που θα το έκανε να ασφυκτιά, τακτικά, επιχειρησιακά αλλά και στρατηγικά.
Οργανωτικό πλαίσιο
Ποια μορφή θα μπορούσε να λάβει ένα ανορθόδοξο πολεμικό ναυτικό; Κατ’ αρχάς μπορούσε να ιδρυθεί “Διοίκηση Παράκτιας Άμυνας” που θα αναλάβει την υλοποίηση της όλης ιδέας. Ο χώρος του Αιγαίου αρχικά, αλλά και των άλλων θαλασσών που περιβρέχουν την Ελλάδα, θα μπορούσε να χωριστεί σε “Ναυτικές Αμυντικές Περιοχές” με γεωγραφικό καταμερισμό, π.χ. “Ναυτική Περιοχή Δωδεκανήσων” με έδρα την Ρόδο, ”Ναυτική περιοχή Ανατολικού Αιγαίου” με έδρα την Λέσβο κ.ο.κ. Εκτός της ονομασίας τους, οι “Ναυτικές Αμυντικές Περιοχές” θα έχουν και συγκεκριμένη αρίθμηση και θα διαθέτουν τον επιχειρησιακό έλεγχο όλων των ναυτικών μέσων επάκτιας και παράκτιας άμυνας στην γεωγραφική περιοχή ευθύνης τους. Εκτιμάται πως για την πλήρη κάλυψη του ελλαδικού θαλάσσιου χώρου απαιτούνται οκτώ “Ναυτικές Αμυντικές Περιοχές”.
Οι υπάρχουσες Ναυτικές Διοικήσεις (Αιγαίου, Ιονίου, Βορείου Ελλάδος) θα μπορούσαν, με σχετική αναδιοργάνωση να παίξουν υποστηρικτικό ρόλο, συνεισφέροντας σε θέματα διοικητικής μέριμνας, επιστρατεύσεως-επιτάξεως προσωπικού και μέσων, επιτήρησης κ.ά. Μια παρεμφερή ιδέα θα ήταν να αποκτήσουν οι παραπάνω Ναυτικές Διοικήσεις οπλισμένα Παράκτια Περιπολικά της κατηγορίας του ισραηλινού Super Dvora ή του ελληνικού NAP 35, που θα μπορούσαν να συνεργάζονται εν καιρώ πολέμου με τα σκάφη της “Διοίκησης Επάκτιας Άμυνας”.
Η Διοίκηση Επάκτιας Άμυνας θα μπορούσε να διαθέτει ένα ευρύτατο πολυεπίπεδο και επικαλυπτόμενο δίκτυο επάκτιων συστοιχιών κατευθυνόμενων βλημάτων εναντίον πλοίων μεγάλου, μεσαίου και μικρού βεληνεκούς, επάκτιες συστοιχίες τορπιλών κατά σκαφών επιφανείας, σταθερά και κινητά πυροβόλα επάκτιας άμυνας, σκαφών με ικανότητα ναρκοθέτησης και σύγχρονων ναρκών εναντίον πλοίων. Ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί και η απόκτηση ενός αριθμού μίνι-υποβρυχίων και υποβρυχίων-νάνων.
Το παραπάνω δίκτυο παράκτιας άμυνας θα υποστηρίζεται από ένα πυκνό δίκτυο αισθητήρων έρευνας, εντοπισμού και στοχοποίησης, αποτελούμενο από επάκτια ραντάρ έρευνας επιφανείας, ραντάρ Πέραν του Ορίζοντα (OTH), μέσων Ηλεκτρονικού Πολέμου, σταθερές διατάξεις σόναρ και υδροφώνων, ακόμα και επιπλέοντα “σόναρ-σημαδούρες”. Τις δυνατότητες ISR της παράκτιας άμυνας μπορούν να συμπληρώνουν μη επανδρωμένα Αεροχήματα (UAV) αλλά και μη επανδρωμένα σκάφη επιφανείας και βυθού (USV, UUV), που συνήθως συνδυάζουν αισθητήρες και επιθετικές ικανότητες.
Κύριο σκέλος της “Διοίκησης Επάκτιας Άμυνας” θα είναι ένας “Στόλος Υπερταχέων Σκαφών” που θα δρα κατά βάση σε ρόλο κρούσης – επίθεσης εναντίον ναυτικών μονάδων μάχης και αποβατικών μέσων του εχθρού, αλλά και εξουδετέρωσης αντίστοιχων εχθρικών μέσων. Η σύνθεση και δομή του παραπάνω “Στόλου” μπορεί να αποτελείται από μερικές δεκάδες έως και εκατοντάδες μικρά επανδρωμένα και μη επανδρωμένα σκάφη.
Στο όλο σχήμα θα μπορούσαν να ενταχθούν και δυνάμεις της Ακτοφυλακής, που – επιτέλους! – επιβάλλεται να αποκτήσει σκάφη με βαρύτερο οπλισμό, πέραν των υφισταμένων (όπως τα Lambro 53 Panther και Lambro 57 Guardian, που αποτελούν και τον “κορμό” των σκαφών του Λ.Σ/ ΕΛ.ΑΚΤ), τα οποία με κατάλληλες μετατροπές και προσθήκες θα είναι ικανά να προσφέρουν ουσιαστικότερα στην ναυτική άμυνα. Αυτές οι αλλαγές στον οπλισμό των σκαφών του Λ.Σ./ ΕΛ.ΑΚΤ. μπορεί να περιλαμβάνουν τοποθέτηση τηλεχειριζόμενου σταθμού όπλων (RWS), επιλεκτική θωράκιση κρίσιμων συστημάτων επί των σκαφών, υιοθέτηση βαρύτερου οπλισμού, όπως πυροβόλα των 20 χλστ. και βαρέα πολυβόλα των 12,7 χλστ, τοποθέτηση θερμικών καμερών και προβολέων ικανών προς φωτισμό/κατάδειξη/τύφλωση των στόχων τους.
Τα σκάφη της Παράκτιας Διοίκησης και του Λ.Σ/ ΕΛ.ΑΚΤ. θα μπορούσαν να ενισχυθούν περαιτέρων με επιλεγμένα στοιχεία μιας “Ναυτικής” Εθνοφυλακής (π.χ. επίτακτα ταχύπλοα οπλισμένα με πολυβόλα/αυτόματα πυροβόλα μικρού διαμετρήματος και ΠΑΟ των 106 χλστ). Βέβαια, προκειμένου να γίνει εφικτό το τελευταίο, απαιτείται προσεκτική αναζήτηση κατάλληλων προς επίταξη σκαφών, έλεγχος/ επιστράτευση των πληρωμάτων τους, θέσπιση κατάλληλων κινήτρων και, το κυριότερο ίσως, τακτική κλήση των σκαφών και των πληρωμάτων τους σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες.
Στρατηγική και τακτικές
Είναι αυτονόητο πως το αρχιπελαγικό περιβάλλον του Αιγαίου προσφέρει σε έναν τέτοιο ανορθόδοξο στόλο τεράστια περιθώρια και ποικιλία δράσης. Και αυτό διότι ένα τέτοιο ανορθόδοξο ναυτικό χαρακτηρίζεται από «δαιδαλώδη» μορφή, ιδανική για αιφνιδιαστικές ενέδρες και καταδρομικές επιθέσεις (“hit and run”) κατά εχθρικών μονάδων επιφανείας, ακόμα και μεγάλων.
Τα πλήγματα από τα όπλα που θα φέρουν αυτά τα ελαφρά σκάφη μπορεί να μην είναι σε θέση να βυθίσουν μια εχθρική μονάδα επιφανείας (αν και η προσβολή των εκτοξευτών πυραύλων επιφανείας-επιφανείας μιας φρεγάτας μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνη πυρκαγιά από τα καύσιμα των πυραύλων). Μπορούν όμως να της προκαλέσουν ζημιές σε κρίσιμα ευαίσθητα συστήματα που θα την θέσουν εκτός μάχης, έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα, εκθέτοντάς την σε προσβολές από βλήματα επιφανείας-επιφανείας ή άλλα φίλια οπλικά συστήματα.
Τα σκάφη του ανορθόδοξου στόλου θα επιχειρούν σε “αγέλες”, ώστε να εξασφαλίζεται συνδυαστικά μεγάλη δύναμη πυρός, αλληλοκάλυψη, ικανότητα απορρόφησης απωλειών και κορεσμός της άμυνας του στόχου. Άλλωστε και τα αντίστοιχα εχθρικά σκάφη αναμένεται να δράσουν με ανάλογο τρόπο, ενώ και οι εχθρικοί στόχοι είναι βέβαιο πως θα συνοδεύονται από άλλα πλοία, πλην εξαιρέσεων. Η τακτική χρήση θα πρέπει να περιλαμβάνει τακτικές “σμήνωσης” (swarm tactics), με τα σκάφη να πλέουν σε μικρές ομάδες ή και κατά μονάς ή έστω ζεύγη, να συγκεντρώνονται και να πυκνώνουν τον σχηματισμό τους λίγο πριν την επίθεση, και να “σπάνε” αμέσως μετά, κάτι που αναμένεται να παγιωθεί ύστερα από συνεχή εκπαίδευση και δοκιμές.
Εξοπλισμός και οπλισμός
Σε αυτό το κεφάλαιο θα αναλύσουμε την δημιουργία αυτού του Ανορθόδοξου Ναυτικού, εντοπίζοντας είδη σκαφών και των εξοπλισμό και οπλισμό τους.
Ως προς το μέγεθος, τα ανορθόδοξα σκάφη θα τα χωρίζαμε σε τρεις κατηγορίες:
- Σκάφη με μήκος <20 μέτρων
- Σκάφη με μήκος 17-19 μέτρα
- Σκάφη με μήκος >15 μέτρων
Εντελώς ενδεικτικά επιλέξαμε τρία σκάφη, ένα εκ των οποίων υπηρετεί ήδη με ελληνικά χρώματα, ενώ τα άλλα δύο είναι ελληνικής σχεδίασης και ναυπήγησης.
Όσον αφορά τα σκάφη της πρώτης κατηγορίας, προτείνεται η υιοθέτηση σκαφών της σχεδίασης του Mark V Special Operations Craft. Ήδη τέσσερα τέτοια μεταχειρισμένα σκάφη έχουν παραχωρηθεί στην ΔΥΚ από τα αμερικανικά αποθέματα. Το σκάφος, αφού μελετηθεί, θα μπορούσε να αντιγραφεί μέσω της μεθόδου του reverse-engineering από την εγχώρια ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, η οποία σίγουρα θα μπορούσε να παρουσιάσει ένα βελτιωμένο αντίγραφό του. Το συγκεκριμένο σκάφος προσφέρεται για την τοποθέτηση μιας μεγάλης γκάμας οπλικών συστημάτων και την δημιουργία πληθώρας διαμορφώσεων.
Μια ενδεικτική διαμόρφωση θα μπορούσε να περιλαμβάνει: την τοποθέτηση ενός RWS με πυροβόλο των 30 χλστ. + βλήματα AGM-114 Hellfire ή βλήματα FIM-92 Stinger ή εκτοξευτή κατευθυνόμενων με λέιζερ ρουκετών των 70 χλστ. στην πλώρη, και RWS με πολυβόλο των 12,7 χλστ. στην πρύμνη, ενώ στα πλευρά του σκάφους θα υπάρχουν χειροκίνητα πολυβόλα των 7,62 χλστ. Το πυροβόλο των 30 χλστ. επί του πρωραίου RWS θα μπορούσε να αντικατασταθεί από πυροβόλο gattling των 20 χλστ, ενώ το πολυβόλο των 12,7 χλστ στον πρυμναίο RWS με αυτόματο βομβιδοβόλο των 40 χλστ.
Η εγχώρια και διεθνής αμυντική βιομηχανία προσφέρει πλειάδα σχετικών επιλογών για κάθε κατηγορία σχετικού εξοπλισμού και οπλισμού, και επαφίεται στην διάθεση του ΠΝ η επιλογή των βέλτιστων λύσεων.
Μια ακόμη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα επιλογή θα αποτελούσε ο εξοπλισμός του σκάφους με πολλαπλό εκτοξευτή “περιφερόμενων πυρομαχικών” (π.χ. Switchblade 600) τοποθετημένου στο μέσον περίπου του σκάφους. Η καταστρεπτική ισχύ τέτοιων όπλων είναι μεγάλη, και οι προοπτικές χρήσης του μελετώνται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τις ανά τον κόσμο μεγάλες και μικρές ναυτικές δυνάμεις. Και εδώ, εσχάτως, εντοπίζεται έντονη δραστηριότητα από πλευράς διεθνούς αμυντικής βιομηχανίας, κάτι που σημαίνει πολλαπλότητα λύσεων/επιλογών.
Μεταβαίνοντας στην κατηγορία των σκαφών με μήκος τα 17-19 μέτρα, η ελληνική ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία προσφέρει μια σύγχρονη λύση που ακούει στο όνομα “ΑΓΗΝΩΡ”. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του σκάφους το κατατάσσουν σε αυτήν την κατηγορία, ενώ και ο οπλισμός/ εξοπλισμός του σκάφους είναι υπερεπαρκής για τις αποστολές για τις οποίες προορίζεται.
Πιο συγκεκριμένα, σε ένα σκάφος τύπου ΑΓΗΝΩΡ μπορεί να εγκατασταθεί Σταθεροποιούμενη Εξέδρα Οπλισμού (RWS) με πυροβόλο τουλάχιστον των 20 χλστ. στην πλώρη του σκάφους (εδώ πρέπει να μελετηθεί το συμπαγές πυροβόλο ASP-30 των 30 χλστ.), ενώ η ενσωμάτωση κάποιου ελαφρύτερου από το AGM-114 Hellfire κατευθυνόμενου βλήματος (π.χ. Spike-ER2 ή έστω Spike-LR2) είναι δυνατή. Η πρύμνη, που τώρα προβλέπεται να φιλοξενήσει φουσκωτή λέμβο, μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί για τοποθέτηση είτε RWS με πολυβόλο κατ’ ελάχιστον των 7,62 χλστ, είτε RWS με καλάθους ρουκετών κατευθυνόμενων με λέιζερ των 70 χλστ.
Τέλος, στην κατηγορία των σκαφών με μήκος >15 μέτρα, η πρόταση μας έχει “άρωμα εποχής” και δεν είναι άλλη από την υιοθέτηση του σκάφους καταμαράν UFASC II, που είχε αναπτύξει η τότε ΕΒΟ και που είχε παρουσιαστεί στην διεθνή έκθεση αμυντικού υλικού Defendory ’94. Σήμερα, και με την παρέλευση διαστήματος άνω της 25ετίας, η σχεδίαση μιας επικαιροποιημένης έκδοσης του σκάφους, με βελτιωμένα υδροδυναμικά χαρακτηριστικά και χαρακτηριστικά Χαμηλής Παρατηρησιμότητας (LO) και την ενδεικτική ονομασία UFASC III είναι απολύτως εφικτή από το διάδοχο σχήμα της ΕΒΟ, τα σημερινά ΕΑΣ.
Τα νέα UFASC αυτά θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την τοποθέτηση πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών των 70 χλστ. με καθοδήγηση λέιζερ στα ατρακτίδια επί της σχεδίασης καταμαράν, την τοποθέτηση διπλών εκτοξευτών AGM-114 Hellfire στις πρυμναίες απολήξεις του σκάφους, και τυπικού οπλισμού πολυβόλου των 12,7 χλστ. από κοινού με αυτόματο βομβιδοβόλο των 40 χλστ. σε RWS πίσω από τον θάλαμο πλοήγησης.
Το αρχικό σχέδιο που είχε παρουσιαστεί το 1994 προέβλεπε την μεταφορά τορπίλης (σ.σ πιθανώς των 400 χλστ.) κάτω από την καρίνα, στην θέση ανάμεσα στα δύο «σκέλη» της σχεδίασης καταμαράν, οπότε κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προβλέπεται στις μέρες μας. Σήμερα πλέον έχουν αναπτυχθεί ελαφρύτερες τορπίλες, όπως η CRAW των 6’’, γεγονός που επιτρέπει την αυξημένη ικανότητα μεταφοράς τορπιλών, κάτι που θα καθιστά το σκάφος ικανό να προσβάλλει ελαφρύτερους και ταχύτερους στόχους(π.χ. αποβατικές ακάτους, ταχέα περιπολικά κ.λπ.).
Μια ακόμη καινοτόμα ιδέα θα ήταν η χρήση των μεγαλύτερων σε εκτόπισμα από τα σκάφη ανορθόδοξου πολέμου ως «μητρικών» σκαφών μεταφοράς και ελέγχου/ χειρισμού Μη Επανδρωμένων Σκαφών Επιφανείας (USV). Και εδώ υπάρχουν αρκετές επιλογές, εμείς όμως επιλέγουμε τις ελληνικές και πιο συγκεκριμένα τα USV Seirios 65 και Seirios 95 της πάλαι ποτέ BSK Defence.
Τα μη επανδρωμένα σκάφη θα μπορούσαν να μεταφέρονται σε δυάδες από την ελληνική έκδοση των Mark V SOC, επί παραδείγματι, και να εκτελούν πληθώρα αποστολών με την προσθήκη των κατάλληλων “πακέτων” εξοπλισμού (modules). Οι αποστολές θα μπορούσαν να αφορούν Επιτήρηση, Αναγνώριση, Ηλεκτρονικό Πόλεμο, Ανίχνευση-Εξουδετέρωση Ναρκών, Συνοδεία και Κρούση.
Μια ακόμη ευφάνταστη ιδέα θα ήταν η χρησιμοποίησή τους ως “Οχημάτων Αυτοκτονίας”. Φορτωμένα με εκρηκτικά και εκμεταλλευόμενα το μικρό ίχνος αλλά και την μεγάλη ταχύτητα και ευελιξία τους, θα μπορούσαν να εξαπολυθούν εναντίον εχθρικών μονάδων επιφανείας εν είδη “πυρπολικών” του 21ου αιώνα. θρυλικών «μπουρλοτιέρηδων», απομένει η υλοποίηση της. Η τεράστια ζημιά και οι απώλειες που υπέστη το αντιτορπιλικό USS Cole στον λιμένα του Άντεν το 2000 από ένα φουσκωτό γεμάτο εκρηκτικά καταδεικνύει την απειλή που μπορούν να αποτελέσουν τα “ταπεινά” μικρά σκάφη ανορθόδοξου πολέμου σε μεγάλα πολεμικά υπό ειδικές συνθήκες.
Τέλος, τα μικρά αυτά σκάφη θα μπορούσαν να φέρουν και να εξαπολύουν μικρά drone σε ρόλους Επιτήρησης, Αναγνώρισης, Εκτίμησης Ζημιών Μάχης, ακόμη και αναμετάδοσης Επικοινωνιών.
Επίλογος
Η “ανορθόδοξη” συνιστώσα είναι υποτιμημένη από το ΠΝ το οποίο δικαίως πασχίζει να ακολουθήσει τις σύγχρονες τεχνολογίες που αναπτύσσονται διαρκώς και να ξεπεράσει έναν αντίπαλο ποσοτικά υπέρτερο και δυστυχώς ολένα και περισσότερο βελτιούμενο και ποιοτικά. Ωστόσο, το ΠΝ δεν πρέπει να ξεχνά τις ρίζες του, και να θυμηθεί ότι τα απλοϊκά πυρπολικά στον Αγώνα της Ανεξαρτησία το 1821 πέτυχαν τρομακτικά και τεράστια αξίας πλήγματα σε ένα πανίσχυρο οθωμανικό ναυτικό που υπολόγιζαν Δυτικές αυτοκρατορίες.
Το ΠΝ πρέπει να αναπτύξει ένα “ανορθόδοξο σκέλος” ναυτικής ισχύος, το οποίο θα συμπληρώνει και θα στηρίζει την κλασσική ναυτική ισχύ. Με αυτό το σκέλος, το ΠΝ θα αποκτήσει νέες δυνατότητες ασυμμετρικού πολέμου, θα ακυρώσει τις αντίστοιχες εχθρικές ικανότητες ασυμμετρικού πολέμου, θα αποδεσμεύσει κύριες μονάδες αυξάνοντας το γεωγραφικό εύρος των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του, θα υποστηρίξει αμφίβιες και ναυτικές Ειδικές Επιχειρήσεις καθώς και αποβατικές ενέργειες ανακατάληψης νήσων, και γιατί όχι και αμφίβιων καταδρομών μεγάλης κλίμακος σε εχθρικές εγκαταστάσεις στην Μικρασιατική ακτή.
Κλείνοντας, να υπενθυμίσουμε την επιδρομή του Κανάρη με πυρπολικά στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας τον Αύγουστο του 1825, με σκοπό να πυρπολήσει τον αιγυπτιακό στόλο. Μόνον η ατυχία και ο καιρός δεν ευόδωσαν το σχέδιο, αν και ο Κανάρης εισήλθε στο λιμάνι, και οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται το μέγεθος του πλήγματος, αν είχε επιτύχει η επίθεση, αλλά και το μέγεθος του ψυχολογικού αντίκτυπου και της ανύψωσης του ηθικού των Ελλήνων και μόνον στο άκουσμα της γενναίας επιδρομής, η οποία έχει όλα τα στοιχεία ενός πραγματικού Ναυτικού Ανορθόδοξου Πολέμου.
