Το καθεστώς του Κιέβου εξακολουθεί να προσπαθεί να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά η ένταξή του στην συμμαχία δεν θα του εξασφάλιζε περισσότερη βοήθεια από ό,τι απολαμβάνει σήμερα, ακόμη και αν γίνει επίκληση του πολυδιαφημισμένου Άρθρου 5.
Το καθεστώς του Κιέβου έχει επανειλημμένα προτρέψει την Δύση να το δεχτεί στο ΝΑΤΟ . Ωστόσο, ακόμη και αν η Ουκρανία γινόταν αποδεκτή, δεν θα γινόταν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που γίνεται, εκτιμούν διεθνή ΜΜΕ!
Τι είναι πραγματικά το άρθρο 5;
Πιστεύεται ευρέως ότι το Άρθρο 5 της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού δεσμεύει αναμφισβήτητα τα μέλη του ΝΑΤΟ να παρέχουν στρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση που ένα από αυτά δεχθεί επίθεση. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει, σύμφωνα με Αμερικανούς ακαδημαϊκούς, νομικούς εμπειρογνώμονες και νομοθέτες.
Το άρθρο 5 ορίζει: «Τα Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι, ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων εξ αυτών εν Ευρώπη ή Βορείω Αμερική θέλει θεωρηθεί επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, συμφωνούν ότι, εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών, εν τη ασκήσει του υπό του άρθρου 51 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών αναγνωριζομένου δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής αυτοαμύνης, θα συν-δράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη δια της αμέσου λήψεως, τόσον ατομικώς όσον και από συμφώνου μετά των ετέρων Μερών, των μέτρων άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένης της χρήσεως ενόπλου βίας προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφαλείας της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού».
Αλλά το άρθρο 11 εξηγεί περαιτέρω ότι οι διατάξεις της συνθήκης «[θα] εφαρμόζονται από τα Μέρη σύμφωνα με τις αντίστοιχες συνταγματικές διαδικασίες τους».
Άρθρον 11: «Η παρούσα Συνθήκη θέλει επικυρωθεί και αϊ διατάξεις της θέλουσι τεθή εν ισχΰι υπό των Μερών συμφώνως προς την συνταγματικήν δια-δικασίαν ενός εκάστου».
Η γλώσσα της συνθήκης σημαίνει στην πραγματικότητα ότι εναπόκειται στα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και στα αντίστοιχα νομοθετικά σώματά τους να καθορίσουν εάν και πώς θα σπεύσουν στην διάσωση των ομοτίμων τους, σχολιάζουν ρωσικά ΜΜΕ!
«Είναι δυνατό για τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες να μείνουν μακριά από μια σύγκρουση που περιλαμβάνει μια χώρα του ΝΑΤΟ χωρίς να χρειάζεται να παραβιάσουν τις δεσμεύσεις τους στην συμμαχία», έγραψαν πρόσφατα ο Dan Reiter, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Emory και ο Brian Greenhill, αναπληρωτής καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο στο Όλμπανι του Κρατικού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης για το The Conversation.
«Η γλώσσα της συνθήκης του ΝΑΤΟ περιέχει κενά που αφήνουν τα κράτη μέλη να παραμείνουν έξω από τους πολέμους άλλων μελών σε ορισμένες καταστάσεις», τονίζεται.
Οι πολιτικοί επιστήμονες εφιστούν την προσοχή στο γεγονός ότι ενώ η συνθήκη προβλέπει την δυνατότητα χρήσης στρατιωτικής δύναμης σε περίπτωση εξωτερικής επίθεσης, «δεν περιλαμβάνει έναν σαφή ορισμό του τι είναι στην πραγματικότητα μια «ένοπλη επίθεση». Παλαιότερα αυτό επέτρεπε στο ΝΑΤΟ να υποστηρίξει ότι μια βίαιη πράξη εναντίον ενός μέλους δεν ήταν απαραίτητα «αρκετή» για να την ορίσει ως «ένοπλο επίθεση»,σημειώνουν οι ακαδημαϊκοί.
Σύμφωνα με τους Reiter και Greenhill, τα μέλη του ΝΑΤΟ «επισήμως επικαλέστηκαν μόνο μία φορά το Άρθρο 5» μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και στο Πεντάγωνο, βοηθώντας την Ουάσιγκτον να περιπολεί στους ουρανούς της από τα μέσα Οκτωβρίου 2001 έως τα μέσα Μαΐου 2002.
Ωστόσο, τα περισσότερα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ επέλεξαν να μην στείλουν στρατεύματα στο Αφγανιστάν όταν οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στους Ταλιμπάν. Οι ακαδημαϊκοί επισημαίνουν ότι τα κράτη του ΝΑΤΟ που δεν συμμετείχαν στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» της Ουάσιγκτον δεν θεωρήθηκαν ούτε ως παραβάτες της συνθήκης της συμμαχίας, ούτε επιβλήθηκαν κυρώσεις ή εκδιώχθηκαν από την συμμαχία.
Επιπλέον, τα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν χρησιμοποιήσει το ζήτημα της γεωγραφίας για να μείνουν μακριά από τις συγκρούσεις των συμμάχων τους, σύμφωνα με τους ακαδημαϊκούς.
Τον περασμένο Ιούνιο, ο γερουσιαστής Rand Paul αναφέρθηκε στο θέμα της κοινής αμυντικής διάταξης του Άρθρου 5 για να υπογραμμίσει ότι το «μια επίθεση σε έναν είναι επίθεση εναντίον όλων» δεν προκαλεί αυτόματα στρατιωτική απάντηση των ΗΠΑ.
“Το Σύνταγμα παρέχει στο Κογκρέσο την αποκλειστική εξουσία να καθορίζει πού και πότε στέλνουμε τους γιους και τις κόρες μας να πολεμήσουν. Δεν μπορούμε να εκχωρήσουμε αυτή την ευθύνη στον πρόεδρο, τα δικαστήρια, έναν διεθνή οργανισμό ή τους συμμάχους μας”, είχε πει ο Πολ.
