Η DailyMail γράφει σε άρθρο της, πως η τεχνική, που ονομάζεται (OIF), ρίχνει μια κονιοποιημένη μορφή σιδήρου στην επιφάνεια της θάλασσας για να διεγείρει την ανάπτυξη ενός μικρού θαλάσσιου φυτού που ονομάζεται φυτοπλαγκτόν, το οποίο καταναλώνει διοξείδιο του άνθρακα και παγιδεύει το αέριο στον ωκεανό.
Τα μοντέλα υπολογιστών έδειξαν ότι με την απελευθέρωση έως και δύο εκατομμυρίων τόνων σιδήρου στη θάλασσα κάθε χρόνο, η προσπάθεια θα αφαιρούσε σχεδόν 50 δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα μέχρι το έτος 2100….
Οι ερευνητές σχεδιάζουν να απελευθερώσουν τον σίδηρο σε 3.800 τετραγωνικά μίλια βορειοανατολικού Ειρηνικού μέχρι το 2026.
Μια ομάδα επιστημόνων της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Exploring Ocean Iron Solutions (ExOIS) διερευνά τη διασπορά θειικού σιδήρου σε περιοχές όπου το θρεπτικό συστατικό είναι σπάνιο.
Αυτό περιλαμβάνει τον βορειοανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό που εκτείνεται από τη δυτική ακτή της Βόρειας και Νότιας Αμερικής έως την ανατολική ακτή της Ασίας και προς τα πάνω μέχρι την Αρκτική.
Διανέμοντας σίδηρο σε αυτές τις περιοχές, οι επιστήμονες μπορούν να ενισχύσουν την ανάπτυξη του φυτοπλαγκτού, κρατώντας το διοξείδιο του άνθρακα μακριά από την ατμόσφαιρα για τα επόμενα χρόνια.
Σύμφωνα με όσα ισχυρίζονται οι επιστήμονες, είναι σημαντικό να αφαιρεθεί το CO2 από τον ωκεανό, το οποίο μπορεί να βοηθήσει στον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής μειώνοντας την ποσότητα των αερίων του θερμοκηπίου που απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα.
Σύμφωνα με όσα ισχυρίζονται, περίπου 40 δισεκατομμύρια τόνοι διοξειδίου του άνθρακα απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα κάθε χρόνο, με τον ωκεανό να απορροφά περίπου το 30%.
Ωστόσο, οι επικριτές έχουν προειδοποιήσει ότι ο σίδηρος θα μπορούσε να εξαντλήσει τα θρεπτικά συστατικά για τη θαλάσσια ζωή, σκοτώνοντας μέρος του τροφικού ιστού του ωκεανού.
Αλλά το σχέδιο προχωρά, με το χρονοδιάγραμμα να απέχει μόλις δύο χρόνια.
Οι επιστήμονες εργάζονται τώρα σε έναν τρόπο να μετατρέψουν τον σίδηρο σε σκόνη που μπορεί εύκολα να διαλυθεί στο νερό και να διασκορπιστεί σε στοχευμένες περιοχές του ωκεανού.
Καθώς ο σίδηρος διαλύεται, δρα ως διεγερτικό για το φυτοπλαγκτόν βοηθώντας το γρήγορα να αναπτυχθεί, μερικές φορές μέσα σε λίγες μέρες.
Δεκάδες πειράματα διεξήχθησαν τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, συμπεριλαμβανομένου ενός πειράματος που διεξήχθη στον βορειοανατολικό Ειρηνικό το 2006, το οποίο προκάλεσε με επιτυχία την άνθηση του φυτοπλαγκτού, λένε οι ερευνητές.
Παρά την επιτυχία του, ορισμένοι από αυτούς ωστόσο έχουν εκφράσει την ανησυχία τους ότι το OIF θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τμήματα του οικοσυστήματος του ωκεανού.
«Πιθανότατα να επηρεάσει κάτι που πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε ακόμη», είπε η ειδικός σε βάθη της θάλασσας Lisa Levin, η οποία δεν συμμετείχε στο πρόγραμμα ExOIS στο Scientific American .
Οι επιστήμονες ανησυχούν ότι το OIF θα μπορούσε να δημιουργήσει «νεκρές ζώνες» που επιτρέπουν στα φύκια να αναπτυχθούν και να καταναλώνουν όλο το οξυγόνο στο νερό, σκοτώνοντας όλα τα άλλα ζωντανά όντα.
Ωστόσο, για να μπορέσουν οι ερευνητές να ξεκινήσουν τις προσπάθειές τους, πρέπει να συγκεντρώσουν 160 εκατομμύρια δολάρια για να χρηματοδοτήσουν το πρόγραμμα, αλλά μέχρι στιγμής έχουν λάβει μόλις 2 εκατομμύρια δολάρια επιχορήγηση από την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας.
Πρέπει επίσης να υποβάλουν αίτηση για την έγκριση της Υπηρεσίας Προστασίας του Περιβάλλοντος των ΗΠΑ για τη διεξαγωγή δοκιμών μετά την εφαρμογή της διεθνούς απαγόρευσης της λίπανσης σιδήρου των ωκεανών για εμπορικούς σκοπούς το 2013.
Η απαγόρευση δεν ισχύει για το OIF για έρευνα, εάν παρακολουθείται στενά και δεν βλάπτει το περιβάλλον, σημειώνει η DailyMail.
photo: freepik