Πόσο έχουν μειωθεί οι πληθυσμοί των αμερικάνικων αστακών και για ποιο λόγο.
Οι αμερικανικοί αστακοί κατά μήκος των ακτών του Μέιν έχουν μετεγκατασταθεί σε νέα ενδιαιτήματα, ενώ ταυτόχρονα ο πληθυσμός συρρικνώθηκε σε αφθονία και μεγάλωσε σε ηλικία, σύμφωνα με μια νέα μελέτη ερευνητών του Πανεπιστημίου του Μέιν.
Για δεκαετίες, η συντριπτική πλειονότητα των ενήλικων αστακών διέμενε σε ενδιαιτήματα καταφυγίων με ογκόλιθους. Η γνώση αυτή βοήθησε στην ενημέρωση των μακροχρόνιων προσπαθειών διατήρησης και των κανονισμών στο πλαίσιο της αλιείας που ξεπερνά τα 740 εκατομμύρια δολάρια.
Μια ομάδα επιστημόνων του UMaine, ωστόσο, διαπίστωσε ότι από το 1995 έως το 2021, η κατάληψη των ενδιαιτημάτων με ογκόλιθους μειώθηκε κατά 60%.
O αριθμός των αστακών που διέμεναν σε ενδιαιτήματα με ιζήματα ή σε ενδιαιτήματα χωρίς χαρακτηριστικά, τα οποία έχουν ελάχιστα έως καθόλου γεωλογικά χαρακτηριστικά για να χρησιμοποιηθούν ως καταφύγια, αυξήθηκε κατά 633% και 280%, αντίστοιχα. Η πληθυσμιακή πυκνότητα των αστακών σε όλους τους τύπους ενδιαιτημάτων μειώθηκε επίσης, πράγμα που σημαίνει ότι είναι λιγότεροι σε αριθμό και οι πληθυσμοί τους είναι πιο διασκορπισμένοι.
Οι θερμοκρασίες του νερού αυξήθηκαν κατά σχεδόν 3 βαθμούς Κελσίου από το 1995-2021 σε όλους αυτούς τους οικοτόπους, σύμφωνα με τους ερευνητές, δείχνοντας πώς οι αστακοί και οι οικότοποί τους αλλάζουν με το κλίμα. Η αφθονία των φυκιών μειώθηκε σε όλα τα ενδιαιτήματα των αστακών, ενώ αυξήθηκαν οι μικροσκοπικοί χλοοτάπητες φυκιών – μικρά πράσινα στρώματα που περιέχουν πολλά είδη φυκιών.
O Robert Jarrett, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και διδακτορικός φοιτητής θαλάσσιας βιολογίας δήλωσε πως Ορισμένες από τις ετήσιες έρευνες για τους αστακούς που χρησιμοποιούνται στην αξιολόγηση, όπως αυτές του Τμήματος Θαλάσσιων Πόρων του Μέιν, είναι περιορισμένες ως προς τους τύπους των ενδιαιτημάτων που μπορούν να δειγματοληπτούν, οπότε αυτά τα ευρήματα σχετικά με τα ενδιαιτήματα βοηθούν να συμπληρωθούν ορισμένα κενά πληροφοριών και δείχνουν ότι με την πάροδο του χρόνου οι αστακοί μπορεί να μετατοπίζονται μεταξύ των ερευνών που τους πιάνουν καλύτερα.
Ο Jarrett και οι συνάδελφοί του δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο περιοδικό Marine Ecology Progress Series. Στους συν-συγγραφείς περιλαμβάνονται ο Damian Brady, καθηγητής Ωκεανογραφίας Agatha B. Darling, ο Richard Wahle, πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου Αστακού, και ο Bob Steneck, ομότιμος καθηγητής Ωκεανογραφίας, θαλάσσιας βιολογίας και θαλάσσιας πολιτικής.
Η ομάδα διερεύνησε 20 τοποθεσίες κατά μήκος των ακτών του Μέιν, από το Γιορκ έως το Τζόουνσπορτ. Βούτηξαν 10 μέτρα κάτω από την επιφάνεια για να μετρήσουν και να μετρήσουν τους αστακούς, καθώς και για να συλλέξουν δεδομένα σχετικά με το βιότοπο και τη θερμοκρασία. Η ομάδα εξέτασε επίσης ιστορικά δεδομένα για τις ίδιες τοποθεσίες που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1990.
Ενώ η συνολική πυκνότητα του πληθυσμού έχει μειωθεί, το μέσο μέγεθος ενός ενήλικου αστακού ήταν μεγαλύτερο το 2021 από ό,τι το 1996. Σύμφωνα με τη μελέτη, η αύξηση του μέσου μεγέθους είναι εν μέρει αποτέλεσμα του ότι λιγότεροι νεαροί αστακοί διαμένουν σε αυτούς τους βιότοπους.
Ενώ οι αστακοί στον Κόλπο του Μέιν είναι πλέον μεγαλύτεροι, η ομάδα παρατήρησε ότι η πλειονότητα, ή το 93%, εξακολουθούσε να είναι μικρότερος από 83 χιλιοστά, το ελάχιστο νόμιμο μέγεθος για να αλιευθεί και να πωληθεί – ένα ελπιδοφόρο σημάδι για την αλιεία.
Οι αστακοί προτιμούν επίσης τώρα ανοιχτούς χώρους μέσα στα ενδιαιτήματά τους αντί για βραχώδη καταφύγια σε σχέση με το παρελθόν. Το ποσοστό των αστακών που ζουν κάτω από βραχώδη καταφύγια μειώθηκε κατά 34% από το 2000-2019, ενώ εκείνοι που δεν χρησιμοποιούν καθόλου καταφύγιο αυξήθηκαν κατά 168%. Ο αριθμός των αστακών που διαμένουν κάτω από στρώματα φυκιών έχει επίσης αυξηθεί κατά 160%.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι δημογραφικές μεταβολές μεταξύ των αστακών του Κόλπου του Μέιν – ενδιαιτήματα, μέγεθος και πυκνότητα πληθυσμού – μπορεί να οφείλονται στη μείωση των αστακών-μωρών που επιβιώνουν στο βυθό και στον μικρότερο ανταγωνισμό μεταξύ των μεμονωμένων αστακών.
Η έλλειψη θηρευτών μπορεί επίσης να επηρέασε περισσότερους αστακούς να απομακρυνθούν από τους ογκόλιθους προς πιο ανοιχτά ενδιαιτήματα, εγκαταλείποντας τα καταφύγια των βράχων για κάλυψη με μόνο φύκια για να κρυφτούν.
