Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η πικρία είναι το κυρίαρχο αισθητηριακό χαρακτηριστικό στο Λασίθι.
Η περιοχή της Μεσογείου, γνωστή για την πλούσια βιοποικιλότητα και την πολιτιστική της κληρονομιά, περιλαμβάνει ποικίλα τοπία που διαμορφώνουν τη διαθεσιμότητα των άγριων χόρτων (WGs) σε όλες τις περιοχές και τις οικολογίες της. Σε διαφορετικές περιοχές της Μεσογείου, τα άγρια χόρτα διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στις γαστρονομικές πρακτικές βαθιά ριζωμένες στις τοπικές γαστρονομικές ιστορίες και περιβάλλοντα.
Μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό FOODS και διεξήχθη από Πανεπιστήμια της Ιταλίας, της Γεωργίας, του Πακιστάν και τον Ελληνικό Γεωργικό Οργανισμό Δήμητρα (ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ), διερευνά την τοπική οικολογική γνώση που συνδέεται με την παραδοσιακή συγκέντρωση και κατανάλωση WG στο οροπέδιο Λασιθίου της ανατολικής Κρήτης, όπου οι ανθρώπινες γενετικές μελέτες πριν από μια δεκαετία έδειξαν πολύ περίεργα πρότυπα, υποθέτοντας ότι ο μινωικός πολιτισμός κατέφυγε εκεί πριν εξαφανιστεί. Διεξήχθη μια επιτόπια εθνοβοτανική μελέτη για την τεκμηρίωση της ποικιλομορφίας των WG και των λεπτομερών τοπικών γαστρονομικών χρήσεών τους στην περιοχή του Λασιθίου με συνεντεύξεις με 31 συμμετέχοντες στη μελέτη.
Η αναζήτηση τροφής στο Λασιθίου έδειξε μια αξιοσημείωτη επικράτηση άγριων χόρτων με πικρή γεύση, τα οποία διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην τοπική γνώση και τις γαστρονομικές πρακτικές. Αυτή η πτυχή της πικρίας των WG, δυνητικά επηρεασμένη από πολιτιστικές προτιμήσεις και γενετικούς παράγοντες, υποδηλώνει πιθανώς μια σύνδεση με τους κατοίκους του αρχαίου Λασιθίου, δηλαδή τις μινωικές διατροφικές συνήθειες. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η πικρία είναι το κυρίαρχο αισθητηριακό χαρακτηριστικό στο Λασίθι, που χαρακτηρίζει το 45,76% των WG. Αυτά τα ευρήματα υπογραμμίζουν την περίπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ των τοπικών οικολογιών και της βιοποικιλότητας, της τοπικής οικολογικής γνώσςη και των διατροφικών παραδόσεων, υπογραμμίζοντας τη σημασία των WGs στην κατανόηση της εξέλιξης της τροφής και των φυτικών γαστρονομικών ποικιλιών σε όλη τη Μεσόγειο.
Συμπερασματικά, η μελέτη αποκαλύπτει τις ιδιαίτερες χρήσεις των άγριων χόρτων στο οροπέδιο Λασιθίου, το υποτιθέμενο τελευταίο καταφύγιο του μινωικού πολιτισμού. Παρατηρήθηκε μια αξιοσημείωτη ποικιλία των WGs και μια σημαντική, διαφοροποιημένη τοπική γνώση των πικρών χόρτων. Σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ελλάδας ή της ελληνικής επιρροής, τα πικρά άγρια φυτά που βράζουν στο Λασίθι φαίνεται να κυριαρχούν. Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η μινωική διατροφή θα μπορούσε να ήταν ιδιαίτερα πικρή και, γενικότερα, να τονίσει πώς η αντίληψη της γεύσης διαμορφώνει τις τοπικές γαστρονομικές παραδόσεις.
Η μελέτη υπογραμμίζει ότι η σημασία της πικρίας στις παραδοσιακές δίαιτες εκτείνεται πέρα από τις γευστικές προτιμήσεις, καθώς συχνά φέρει βαθιά πολιτιστικά νοήματα και επιπτώσεις στην υγεία. Αυτές οι ιδέες εμβαθύνουν την κατανόησή μας για το πώς οι μεσογειακές κοινωνίες αλληλεπιδρούν ιστορικά με το φυσικό τους περιβάλλον και έχουν αρθρώσει την διατροφική τους κουλτούρα, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα των άγριων χόρτων να συμβάλλουν σε βιώσιμες δίαιτες και στην παγκόσμια υγεία.
Μελλοντική έρευνα θα μπορούσε να εξετάσει τη γενετική βάση των γευστικών προτιμήσεων, ιδιαίτερα την ευαισθησία στην πικράδα, για να διερευνήσει πώς αυτές επηρεάζουν τις γαστρονομικές παραδόσεις και τα αποτελέσματα της υγείας στις μεσογειακές δίαιτες.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη μελέτη πατήστε ΕΔΩ.
Αναφορά: Alrhmoun, Mousaab, Naji Sulaiman, Shiekh Marifatul Haq, Syed Abidullah, Julia Prakofjewa, Νίκος Κρίγας, Andrea Pieroni και Renata Sõukand. 2024. “Is Boiling Bitter Greens a Legacy of Ancient Crete; Contemporary Foraging in the Minoan Refugium of the Lasithi Plateau” Foods 13, αρ. 22: 3588. https://doi.org/10.3390/foods13223588
